BİR GENÇ evlenme hazırlığına girişmişti. Kendisi, henüz küçükken anne ve babasını kaybetmişti. Bırakılan bir miktar mülkün geliri ve akrabalarının yardımıyla tahsilini bitirmiş, kazançlı ve dürüst bir iş sahibi olmuştu. Ancak, küçük yaşta hem annesini, hem babasını yitirmenin hüznünü hayat boyu hep yanında taşımıştı.

Evlenme kararını vermesinin ardından, bu temiz ahlâklı gencin neşesi artmış, hayat bağları daha da kuvvetlenmişti.

Ancak, düğünden birkaç gün önce, bozuk bir yüzle bana geldi. Belli ki, bir üzüntüsünü anlatacaktı. Fakat başlangıç kelimelerini bulup çıkarmanın güçlüğü içindeydi.

Meslek icabı ‘acaba nasıl başlasam’ problemini daima hisseden bir dostu olarak, onu sıkmadım. Bir süre sonra, rüzgâr yiyip dayanağından kurtulan bir kapı gibi gümledi.

Anlattığına göre, o sabah, nişanlısının teyzesi biraz küçümser bir edayla yanına gelip, ona şöyle demiş:

“Ahbaplarımız kızımızın kiminle evlendiğini öğrenmek istiyorlar. Sizi söylüyoruz, ama soruyorlar; acaba kimlerden diye. Ne dememizi arzu edersiniz?”

Delikanlı, bu soruya da, bu sorunun sorulma biçimine de içerlemiş. Ama, cevabı da yapıştırmış:

“Hanımefendi, ‘dürüst ve karakterlilerden’ dersiniz, oldu mu?”

(Feyyaz Tokar)

(Aile Öyküleri’nden alınmıştır.)