ANNELER GÜNÜ yaklaşırken, kendi kendime:

“Annem hediye olarak gerçekten ne ister acaba?” diye sordum.

Biblo ve giyim eşyası gibi şeyleri önceki seneler defalarca almıştım. Aklıma ‘iyi hediye’ olarak hangi fikir geldiyse, baktım ki geçen yıllarda o fikri kullanıp tüketmişim. Sonra, birden aklıma yepyeni bir fikir geldi.

Annemin gerçekten istediği şey, torununun annesi olan sevgili kızının onunla ilgili duygularıydı. O, kendi gençlik yılları boyunca benim için yorulmuş, benimle ilgili düşlerinin hatırına kendi hayallerinden vazgeçmişti. Yaptığı fedakârlığın işe yarayıp yaramadığını öğrenmek: Onun gerçekten istediği şey buydu.

Anneme teşekkür etmek için, kapaklı bir cam kavanoz aldım. Bir kağıdın üstüne ‘Anılar Kavanozu’ yazıp, kavanozun dış yüzüne yapıştırdım. Sonra da, içine, çeşitli anıların yer aldığı tam yüz tane küçük kağıt katlayarak attım.

Cam kavanozu annemin oturma odasındaki sehpanın üzerine bıraktım. Odaya girdi, oturdu ve armağanını kucağına aldı. Kavanozun üzerindeki ‘Anılar Kavanozu’ etiketini görünce, ilk anda birşey anlayamadı. Dikkatlice baktı, kaşlarını kaldırdı. Anneme, kavanozu açıp içinden bir tane anı seçmesini söyledim.

İlk anıyı okurken gözlerinden birden yaşlar boşandı.

“İlk bisikletimi aldığın günü anımsıyorum; parlak mavi ve tam bana göre...”

Annem kavanozdan bir başka kağıt daha çekmek için uzandığında:

“Her gün yalnızca bir tane okuyabilirsin, bekle!” diye uyardım.

Ama o dinlemedi. Kavanozu olduğu gibi sehpaya boşaltıp bir bir okumaya başladı:

• Dokuz yaşımdayken, ameliyat için hastaneye gittiğimde ne kadar korktuğumu hatırlıyorum.

• Altı tane çocuğu yetiştirirken senin ne kadar tatlı ve sabırlı olduğunu hatırlıyorum.

• Bot almak için biriktirdiğim paranın üstünü senin kendi harçlığından tamamladığını hatırlıyorum.

Annem bana bakıp önce güldü sonra da ağlamaya başladı:

“Şu anda bana unutamayacağım yeni bir an yaşatıyorsun” dedi. “Bu Anneler Günü’nü her zaman anımsayacağım.”

Annem bu sözleri söylerken, üzerimde, bundan sonraki hayatımızda paylaşacağımız daha değerli anılarımız olması için tatlı bir baskı hissetmeye başlamıştım bile...

(Reader’s Digest’ten uyarlama)