BAŞKASINI TENKİT kolay da kendini tenkit etmek hiç de kolay değil. Ondandır belki de zora hiç gelmiyoruz, gelemiyoruz.
Tenkit edildiğinde sükût ile dinleyen ve ardından galiba haklısın diyebilen kaç babayiğit var? İlla lafın üstüne çıkılacak, tilla sözün altında kalınmayacak! Zayıf zümeranın güç vahameti!
Kuşunu bildireni seven, noksanını göstereni vefa gösteren güçlü kişilikler ne de az. O azlar zamk gibi tutuyor zayıf zümerayı!
Fazilet; öfkeli iken sükûti sabır göstermek, sonrasında özür dilemek ikinci derecede bir erdem. Öfkede inat edene, kinde devam edene söylenecek bir söz var mı? Sözün bir işe yaramadığı, kelamın bir kemal getirmediği yerde bulunmanın bir anlamı var mı?
Kinli konuşmalardan ne zaman bir barış gelmiş, bir anlaşma gelmiş, bir mutabakatla kalkılmış? Bundan sonra hangi zamanda, hangi mekânda gelecek?
Kendini üstün görme, kendini kusurdan alide bilme, eksikliklerini fark etmeme acizliği; kişinin ve kişiliklerin kör kuyusu. Susuz kör kuyuda, mutsuz yalnızlıktan başka ne olur?
Kalabalık kör kuyu komşuluğundan ne çıkar? Başarılı ama mutsuz, çok şeyi olan ama çaresiz, çok çalışan fakat bir şey elde edemeyen bireyler topluluğu…
Bilgi obezliğinde çok konuşmak değil, hikmet dilinde sükût etmek; Kusuruyla meşgul olmak konuşmaya vakit bırakmaz, noksanıyla ilgilenmek başkalarının eksiklikleriyle ilgilenmeyi düşündürmez. Vakit en büyük hayat hazinesi değil mi? O enerji boş yere niye harcansın?
Öfkenin ilk kritik anında cevap vermemek, iki düşündükten sonra bir konuşmak; kritik eşiğin aşıldığına işaret. O işaretli insanlardan olmak bu fukaralıkta ne büyük zenginlik!
İki kişi arasından tutun, evde, sokakta, iş yerinde, şehirde ülkede; gruplar, kulüpler, partiler vs. zaman zaman sükûti meclislerde dinlenmeli ve bir müddet demlenmeli değil mi? Belki demlenen dimağlar muhabbet bağında birlikte otağ kurarlar.
Umut bu ya; bir rüzgâr bekliyor!
