HEP UZAKLARDA ararız, ümidimizin yelkeni hep öte okyanuslara açılmak ister. Küçücük ellerimizle geçmişin pişmanlıkla dolu yıkıntılarını temizlemek, geleceği daha sorumlu, taze ve iyi niyetli tuğlalarla döşemek isteriz. Geçmişin hayali yıkıntıları temizlenemediği gibi geleceğin hayali binası da bir türlü inşa olmaz. Oysa ki insan anının enfüsünü yaşamalıdır. Ümit yelkeni şimdinin rüzgarlarıyla iç aleminde gezinmelidir. Kendine de şefkat etmelidir insan. Aynaya baktığında ömür binasının tuğlalarının nasıl da an be an düştüğünü tefekkür ederek garipliğine acımalıdır mesela. Acımak iyi gelir; başta kendine.
Ne kadar da onarıcı bir nebevi kelam: “İnsanlara merhamet etmeyenlere Allah da merhamet etmez”[1]. İnsanın halinden anlamak ne kadar da insani. Her bir insanın nice incelikler yüklü hayat hikayeleri var. Özel ve dokunulmamış, okunmamış hikayeler. Tokluk içinde, yanı başındaki birçok konuda aç olan komşusuna yardımdan bibehreliği yansıtan[2]. Birazcık farkına varınca, yüreğimizin saygı ve sevgiyle ürpermesine vesile olan. Zihnim, “Hangi fert olursa olsun, kendinden bir cihette daha fakiri bulabilir; ona karşı şefkate mükelleftir.”[3] satırını hatırlıyor. Ramazan orucunun farz oluşunun toplum hayata bakan hikmetlerinden bahseden risalenin ilgili kısmı; yoksunluğu hissetmeksizin, insanın hemcinsine karşı mükellef olduğu şefkati hakkıyla kuşanamayacağından bahsediyor.
Öyle günlerden geçiyoruz ki savaş mağdurları, hakları yenen mazlumlar, yuvalarını izzetleriyle terk eden göçmenler, listeyi uzatmak mümkün, yanı başımızda. Okunmamış hayatlar; insanlığımdan utandığım, şefkat vazifemi bihakkın yerine getiremediğim vasatlar. Bu günlerde yakınımdaki bir hayat; yalnız yaşamak zorunda kalmış, tek çocuğuna bakmakla yükümlü olan bir anneninki. Çocuğunun ender rastlanan rahatsızlığına, çalıştığı kurumda bilfiil araştırma yaparak duaya durmuş bir anne. Yıllardır, edebiyle ve gayretiyle. Kalbime hafif de olsa esen bir rahmet rüzgarı…
[1] https://islamansiklopedisi.org.tr/merhamet
[2] http://www.sonpeygamber.info/komsusu-acken
[3] Said Nursi, 29. Mektup, İkinci Kısım, Mektubat
© 2021 karakalem.net, Harun Pirim
