BİR İNSAN düşünün ki, ileri derecede akciğer hastası. Ömür boyu solunum cihazına bağımlı olarak yaşamak zorunda. Üstelik, bir de böbrek yetmezliği sorunu var ve sık sık dializ makinesine bağlanması gerekiyor. Ayrıca, kalb yetmezliği gibi başkaca problemleri de mevcut. Pacemaker (kalp pili) kullanıyor. Dahası, kanser hastası...

Böylesine dramatik sorunları bulunan bu hastanın bütün masraflarını karşılayan birisi var; ve onun bütün tedavilerini mütemadiyen yaptırıveriyor.

Bütün servetini feda etse bile karşılayamayacağı bu tedavi giderlerini üstlenen ve yaşamasını sağlayan zâta karşı o hastaya ne yapmak düşer.

Sağlıklı olduğunu ve aslında bu tedavilerin hiçbirine ihtiyacı olmadığını söyleyebilecek kadar nankörlük etmek mi?

Ayağa bile kalkmaya mecali yokken, bu hayatı kimseye borçlu olmadığını ve istediği gibi kullanabileceğini iddia etmek mi?

Yoksa, yatıp kalkıp o zâta karşı minnetle teşekkür etmek mi?

Ki, yukarıda zikredilen hasta biziz; hepimiziz.

Her birimiz, adına 'atmosfer' dediğimiz solunum cihazına bağımlı yaşıyoruz.

Kalbimizin çalışabilmesi için, onun içindeki bir odaktan yayılan uyarılara muhtacız.

Vücudumuzda her saniye bir kanser hücresi var oluyor. Her an kanserle burun buruna geliyoruz. Savunma sisteminin çalıştırılması sayesinde bu habis hücrelerden kurtulabiliyoruz.

Saymaya bile ömrümüzün yetmeyeceği bu kadar çok iyilik ve lütuflar, üstelik ücretsiz olarak, bizlere verilip duruyor.

Kısacası, bizi seven Biri var ve bedelini ödemekten aciz olduğumuz bunca nimet için bizden sadece teşekkür etmemiz isteniyor.

Bize Kurtarıcımızı haber veren Resûl-i Ekrem (a.s.m.) ise, bu teşekkürün adının 'ubudiyet,' adresinin de 'namaz' olduğunu bildiriyor.

Çok mu?

Üstelik karşılığında bir de ebedî bir hayat verilecek iken...