O SABAH ACELEM YOKTU. Tramvaydan indikten sonra yavaş yavaş yürürken, benimle birlikte tramvaydan inen ve önümde yürüyen üç adamın hareketlerini izlemeye başladım. En öndeki, sanki arkasından biri kovalıyormuş gibi acele adımlarla yürüyordu. Arkasından gideni bir hayli geride bırakmıştı. Kendi kendime:

“Bu adam mutlaka hayatta başarılı olacaktır” diye düşündüm.

Onun arkasından giden adam, sakin adımlarla ilerliyordu.

“Belki bu adam da hayatta birşeyler başarabilir” diye mırıldandım.

En arkadan gelen adam ise sanki hiçbir hedefi yokmuş gibi etrafına bakıyor ve sallana sallana yürüyordu. Onun için ise:

“İşte” dedim, “hayatta hiçbir işe yaramayacak bir serseri!”

Derken aklıma birşey geldi: Ben bu adamların her üçünün de gerisindeydim!