BİR ADAM, boş bir arazide giderken, bulut içinden gelen bir ses işitti: “Falancanın bahçesini sula!”
İçinden bu sesin geldiği bulut adamın yakınlarından uzaklaşarak suyunu bir kayalığa boşalttı. Derken, oradaki sel yollarından biri bu suların tamamını akıtmaya başladı. Sesi duyan adam da, uzaktan farkettiği bu suyun istikametini takiben yürüdü. Bir müddet sonra, elinde bir kürek, suyu bahçesine çevirmeye çalışan bir adam gördü.
Ona:
“Ey Allah’ın kulu! İsmin ne?” diye sordu.
“Falan!” dedi adam. Söylediği isim, adamın buluttan işittiği isimdi.
Sonra, bu adam öbürüne bir soru sordu:
“Ey Allah’ın kulu! Peki sen benim adımı niye sordun?”
Adam cevap verdi:
“Ben sana şu suyu getiren buluttan bir ses işitmiştim. Senin ismini söyleyerek ‘Falanın bahçesini sula!’ diyordu. Sen bahçede ne yapıyorsun?”
“Madem ki sordun, söyleyeyim” dedi adam. “Ben bu bahçeden çıkan mahsule nezaret ederim. Ondan çıkan mahsulün üçte birini sadaka olarak dağıtırım. Üçte birini ben ve ailem yeriz. Üçte birini de [bakımı için yaptığım masraflara] bahçeye iade ederim.”
[Prof. Dr. İbrahim Canan’ın yaptığı Kütüb-ü Sitte tercümesinden uyarladığımız bu hadis, Ebu Hureyre radıyallahu anhın rivayetiyle, Müslim, Zühd, 45’te geçmektedir.]
© 2021 karakalem.net, İsmail Örgen
