DOĞDUĞUN YERDE bayrama doyuluyor. Hislerin ilk hislendiği, aklın ilk aklettiği, şuurun ilk işlediği diyarda güzeldir bayram. Adımladığın, yürüdüğün, koştuğun, coştuğun sokaklar hala aşina, hala diri, hala can taşıyorsa, zaman seli bir o yana bir bu yana akar; yakmaz o akış, ayrı düşürmez, ayrılık taşımaz...
Hatıralar canlı, can hatıralarla doludur. Oyun oynanan yollar, köşe kapmaca koşulan sokaklar konuşur, buyur eder, zamanın çıkmaz sokaklarına inat.
Zamanın iki ucu buluşur, muştulaşır, müsafaha eder; mekânın bayramı bundandır. Arkadaşlar, dostlar, ev halkı, akraba hanesi, muhabbet halkası, uhuvvet dairesi gittikçe genişleyen bayram buluşması…
Masum çocukluk kaybedilmiş yitiklik; ona hasret hiç bitmez, o bayramlara özlem hiç tükenmez…
Çocuk ümmiliği; kalbin hikmetle dolu olduğu dem, aklın taze işlediği sıralar; güzel olmayan ne vardır o zamanda? Bahar diri, sular temiz, toprak temiz, hisler temiz, dünya güzel, insanlar iyidir. Hangi dem bayram değildir ki?
Modelsiz bir ayakkabı, markasız bir elbise dünyanın en güzel bayramlığı idi. Akşamdan hazırlanılır, sabırsızlanır arefeden giyilir, sahici ve samimi eda ile eller öpülür, küçük harçlıklarla dünyanın en mutlu insanı olunurdu. Bu bayramlar unutulur bayramlar mı? Hatıralar rafında en mutena yerinde saklıdır.
Hormonsuz yiyecekler, katkısız gıdalar, katıksız samimiyet, sahici tavırlar, samimi muhabbetler, tatlı sohbetler, ayrımsız sevgiler; zamanın hafızasında asılı kaldı, mekân onlara hasret. Bayramsa tatil beldelerinde öksüz, bayramlaşma tatil diyarlarda yetim. Kurban olan ne?
Değişen ne, değişim ne yöne? Zamanın suçu, mekânın günahı var mı? Buruk bayramlar içimizi burkuyorsa umut sokaklar hala canlıdır.
O sokakların havası, o mahallenin coşkusunu duydum doğduğum diyarda. Zamanın iki kanadı ile buluştum, mekânın nesimini kokladım.
