ACZ KARŞISINDA ağlamak zaaf mıdır? Zaafsız hayat ne büyük zaaf. Ağlayabilmek; acizsiz olanı itiraftır, Kudret’i tasdiktir, Kadir’i kabullenmektir.
Gece gibi acz gündüz gibi Vücud’a ayinedir. Ayinenin renkleri; ağlamaların hem demleri, sonsuzluğa düşen dua imbikleri.
Duasızlık ne büyük zaaf, ne büyük acz, ne ağlanası hal. Acz perde perde açılırken dua dua örtünmek; kulluk kuşanmışlığı, abd olma sırrı.
Acizler karşısında ağlamak ne büyük acizlik, fakirlere ihtiyaç bildirmek ne büyük yoksulluk. Böylesi bir hal gülünesi bir hal…
Zaiflerin ağlatması zaif olmayanı müracaat için; kof kuvvetler, sahte varlıklar, vehmi vücutlardan geçip O’nu bulmak ve gitmek için. Acizlerin dikenleri ne acıtıcı, ne incitici; doğru adrese iletmez, hakikat yoluna eriştirmezse.
Ağlamayı cevap veren ağlamak; ne büyük bir iksir, ne büyük bir şifa, ne büyük bir şükür, ne büyük bir deva. Zaaf değil böylesi; asalet, şeref, izzet…
Dua ağlamalar ubudiyet defterinin en renkli sayfaları, en temiz satırları, en güzel harfleri. Ömrü o harflerle dokuyabilmek; sonsuzluk kozasını işlemek, kelebek kanatlarla uçmaya hazır hale gelmek.
Gelinen bu nokta gönlün güldüğü, ruhun rahatladığı, aklın aydınlandığı nokta. Varsın nefis sebepler tahtında ağlaya dursun, acizlerin peşinde sürüklene dursun, zaiflerin ayakları altında ezile dursun ve de dursun.
O siyah acz noktası bütün karanlıkları aydınlatan Şems. Nefsin acz gecesinde uyanmadıkça O Şems doğmuyor. Gece perde perde çekilmedikçe, adresini bulan acz ağlamalar sürmedikçe o küçük, o büyük nokta bulunmuyor.
O noktayı bulmak için ağlamak zaaf değil zenginlik, küçüklük değil büyüklük; veyl öylesi ağlamayı bilmeyenlere.
