YAZ MEVSİMİNİ yaşadığımız şu günlerde mevsimin kendine özel, ardarda devam eden güzelliklerini görmezden gelemeyiz. Hele bir pazar yerine çıkıp da meyve ve sebzelere şöyle bir baktığımızda nasıl da gelin gibi alımlı ve güzel olduklarını görebiliriz. Hepsi bir düğün-bayram yerine gelenler gibi en güzel elbiselerini giymiş ve en güzel suretlere bürünmüşler sanki. Önce çilekler, sonra erikler, ardından kırmızının her tonunda kirazlar, daha sonra göz dolduran sulu şeftaliler. Elbette en çok suyu barındıran yeşil kaplarında kıpkırmızı karpuzlar. Tatlarıyla mis kokulu kavunlar. Tatlı şerbet tulumbacıkları rengârenk üzümler. Ve daha saymadığımız nice meyveler. Sebzeler bir başka âlem. Yeşilin her tonu hafta be hafta sırayla gelip düğün-bayramını kutluyor ve yerini bir başkasına bırakıp gidiyor. Baklaya güle güle derken insan bitişine hüzünleniyor, ama ardından fasulye geliyor. Sonra o da içimizde hüzünler bırakarak gidiyor. Merasimdeki bir ordunun taburları gibi gelip geçen bu asker-misal nimetler insanı düşündürüyor. Bunun mutlaka bir anlamı olmalı. Bunca zahmet, birkaç günlük bunca masraf bize birşeyler anlatıyor. Bunca güzellik, sanat, düzen, bu teçhizat ve disiplin şu ordunun başıboş olmadığını ve bir komutanın emri ile hareket ettiğini ilan ediyor. Bu gelip geçen askerlerin hepsi, bütün güzellik ve ihtişamları ile, komutanlarının mükemmelliklerini nazarlarımıza ilan ediyorlar. Bu sonsuz hazinelerin kaynağından gelip o sonsuz güzellikleri üzerinde teşhir eden bunca mahlukat bir iltifat-ı şahane beklerler. Bu güzelliklerin karşılığı fena ve zeval karanlıklarında yok olmak olmamalıdır. Bunca zahmet ve masraf boşu boşuna olamaz. Demek, buradaki çalışma da boşuna değildir. Herkesin vazifesine göre bir mükafatı mutlaka vardır. İnsan ise en fazla karşılığı ister, fakat bu dünyada göremez. Demek ki, başka bir yerde bu mükafat mutlaka hazırlanmıştır ve kendisini beklemektedir.
