ADAMIN BİRİ, bir yolun kenarına dikenler ekti. Dikenler büyüyüp gelişince yoldan geçenleri rahatsız etmeye başladı.
Gelip geçenler:
“Bu dikenleri sök, insanları rahatsız etmesinler” demeye başladılar.
Adam bu sözleri duyuyor, ama hiç oralı olmuyordu.
Bir gün, velî bir zât ona:
“Bu dikenleri muhakkak sökmelisin” dedi.
Adam itiraz etmedi:
“Tamam” dedi, “bir gün muhakkak sökerim.”
Adam yarın sökerim, yarın sökerim derken günler geçiyor, dikenler de büyüyüp kuvvetleniyordu.
Velî zât, adama bir gün:
“Ey vaadinde durmayan adam” diye seslendi. “Sök şu dikenleri artık. Bu işi sürüncemede bırakma.”
Adam:
“Babacığım, bir hayli gün var” diye karşılık verdi. “Merak etme; bugün olmazsa yarın, bir gün mutlaka bu işi yapacağım.”
Velî zât, bunun üzerine şu sözleri söyledi:
“Sen, hep yarın diye diye bu işi erteliyorsun. Fakat şunu bil ki, her geçen gün o dikenler büyüyüp güçleniyor, dikenleri sökecek olan sen ise güç kuvvet kaybediyorsun. Dikenler gün geçtikçe gençleşiyor, sen ise ihtiyarlıyorsun.”
(Mevlânâ)
© 2021 karakalem.net, İsmail Örgen
