BÜYÜK BİR şehrin dış mahallelerinin birindeki evimize yeni taşınmışlardı. Bu yeni diyarda kendilerini çok yalnız hissettiklerinden, karısına komşulardan birini bir tanışma ziyaretine gitme teklifinde bulundu adam. Karısı ise, ümitsiz bir tavırla:
“Herhalde dostlarıyla meşguldürler” diye cevap verdi. “Sanırım bizim gibi mahalleye yeni taşınmış yabancı bir çift tarafından rahatsız edilmek istemezler.”
Adam:
“Bunu da öğrenmek bize düşer” diyerek, telefona doğru yürüdü.
Önce kapıcıyı arayıp yan dairedekilerin telefon numarasını aldı. Sonra da, komşularını aradı:
“Biz apartmana yeni taşınan aileyiz. Bu akşam ziyaretinize gelmemiz uygun mu?”
Aldığı cevap şu oldu:
“Biz de kendimizi ne kadar yalnız hissettiğimizden söz etmiştik az önce. Bir dost gelse de muhabbet etsek diyorduk.”
Bu cevap karşısında, adam:
“O halde ya siz bize buyurun, yahut biz size gelelim” diyerek telefon kapattı.
Sonra, apartmana yeni taşınan yalnız aile ile senelerdir o apartmanda oturduğu halde yalnızlık çeken aile tanıştılar. Ve bunu, apartmandaki sair komşularla tanışmalar izledi.
Yaşadığı bu olayı hiç unutmayan adam ise, sık sık şunu söyledi dostlarına:
“Her kapının üzerinde yalnızlık hissedilince yanan bir ışık, yani bir nevi imdat işareti olsaydı, kimbilir belki de dünyadaki ev ve apartımanların yarısının kapısında böyle ışıklar görülürdü.”
(David Dunn)
© 2021 karakalem.net, İsmail Örgen
