BİR EJDERHA bir ayıyı yakalamak üzere sıkıştırmıştı. Bu sırada oradan geçen bir er ayının feryatlarını duydu. Ayının yardımına koştu. Aklını ve gücünü kullanarak ejderhayı yendi, ayıyı kurtardı.
Ayı gördüğü bu iyilik karşısında o babayiğidin peşini bırakmadı. Tıpkı sadık bir köpek gibi, onu takip etmeye başladı.
Bir gün yiğit hastalanıp yatağa düştü. Ayı da başında beklemeye başladı. Oradan geçen biri yiğidin halini sordu. Sonra da:
“Bu ayının senin yanında ne işi var?” diye sordu.
Yiğit ejderha hikâyesini anlattı.
Adam:
“Ahmağın dostluğu düşmanlıktan beterdir. Sen bu ayıya güvenme. Ne yapacağı belli olmaz” dedi.
Yiğit:
“Bunu kıskançlığından söylüyorsun. Baksana zavallı hayvanın sevgisine” dedi.
Adam:
“Ahmağın sevgisi aldatıcı bir sevgidir, buna inanma!” dediyse de dinletemedi.
Yiğit ayıdan vazgeçmedi.
Bir müddet sonra yiğit uyudu. Bir sinek gelip yiğidin yüzüne kondu. Ayı onu kovaladı. Ayı kovaladı, sinek geldi. Buna sinirlenen ayı koca bir kaya parçasını aldı, uyuyan yiğidin yüzüne konan sineği öldürmek için kayayı fırlattı. Kaya adamın yüzünü parçalayıp beynini dağıttı.
Böylece ayı iyilik yapayım derken yiğidi öldürdü.
Ahmağın sevgisi, ayının sevgisidir; kini sevgidir, sevgisi kin...
(Mevlânâ)
© 2021 karakalem.net
