BİR DOSTU Hz. Yusuf’u ziyarete geldi. Bir gün boyu oturup konuştular. Hz. Yusuf başından geçenleri, kuyuda iken çektiği sıkıntıları dile getirdi. Uzun süre konuşup dertleştiler. Konuşmanın sonunda, Yusuf misafirine:
“Söyle bakalım, bana ne hediye getirdin?” diye sordu. “Zira dostun evine eli boş gidilmez” dedi.
Misafir üzüle sıkıla özür beyan etti:
“Sana getirmek için her neye baktıysam, hiçbirini beğenemedim, lâyık görmedim. Bir altın zerresi alınıp altın madenine, bir damlacık su okyanusa hediye götürülür mü? Sana gönlümü ve canımı hediye olarak getirsem bile Hindistan’a baharat satmaya götürmüş gibi olurum. Senin güzelliğine lâyık bir hediye bulmam çok zor oldu. Fakat sonunda sana bir ayna getirmeye karar verdim. Ona baktıkça güneş gibi parlayan güzel yüzünü görür, sevinir, beni hatırlarsın” dedi ve getirdiği aynayı çıkarıp Yusuf’a verdi.
Hz. Yusuf bu hediyeye çok sevindi.
Varlığın aynası yokluktur. Ahmak değilsen, yokluğu tercih et.
(Mevlânâ)
© 2021 karakalem.net
