EVVEL ZAMAN içinde, bir şeyh, yanında bir müridiyle birlikte, bir şehirden ötekine gidiyordu. Saatler boyu yol aldılar. Derken, mürid acıkmaya başladı. Bir ara, cesaret edip:
“Efendim,” dedi, “yemek vakti geliyor? Yiyecek işini ne yapacağız?”
Şeyh efendi, tefekkür ve tezekkürle meşguldü.
Mürid, onun ağzından, yalnızca:
“Allah!” lâfzını duyabildi.
Müridi, şeyh efendinin sorusunu anlamadığını düşündü ve tekrar sordu:
“Efendim, yiyeceğimiz olmazsa ne yaparız?”
Şeyh efendi karşılık verdi:
“Allah olmazsa ne yaparız?”
(Kuşeyrî)
© 2021 karakalem.net
