ADAMIN BİRİ, yola düşmüş ve karınları acıkmış dört kişiyi görüp bir miktar para verdi.
“Bu parayla birşeyler alıp karnınızı doyurun” dedi.
Adamlardan biri Acemdi:
“Bu parayla engür alalım” dedi.
Arap olan itiraz etti:
“Ben ineb isterim.”
Üçüncüsü bir Rumdu.
“Bana sorsanız, istafil alalım derdim.”
Türk olan dördüncüsü karşılık verdi:
“Vallahi ben ne istafil isterim, ne ineb, ne de engür. Benim canım üzüm çekiyor.”
Derken, önce seslerini yükselttiler, sonra bağırmaya başladılar, nihayet kavga başladı. O mu alınacak, bu mu derken, kıyasıya vuruşmaya başlamışlardı.
Nihayet akıllı bir adam kavgayı görüp geldi, onları durdurdu, dördünü de tek tek dinledi ve sonra tutup onları bir manavın önüne götürdü. Dördüne birden üzümü gösterdi.
“Dördünüz de bunu istiyorsunuz, değil mi?”
Hepsi de başlarını sallayıp:
“Evet!” dediler.
Böylece kavga sona ermiş oldu.
(Mevlânâ)
© 2021 karakalem.net
