I.
KENDİNİ BİLDİ bileli,
Hayatı bir mücadele olarak tanımıştı.
Var olmak için güçlü olmayı kendine rehber edindi.
Ne de olsa haklı olanlar, daima güçlü olanlardı!.
Öyle görmüştü.
Daha çok kazanmalı, zengin olmalıydı.
Değilse aç kalır, açıkta kalırdı.
Sonra ona kim el uzatırdı?!.
Hummalı bir çalışmayla didindi, çırpındı durdu.
Olmayacak şeyleri olur yapmak için,
Ömür sermayesini kapital olarak bol bol kullandı.
Aylar yıllara, sıkıntılar dertlere eklenmişti,
Ama olsundu.
Bir çok insan için zengin sayılabilecek bir servete kavuşmuş,
Ülke ortalamasının hayli üzerinde bir gelir seviyesine ulaşmıştı.
Gene de daha fazlasını istiyordu.
İhtiyaçları, arzuları, hedefleri vardı.
Güçlü olmalıydı.
Geleceğe yönelik planlarını gerçekleştirebilmek için,
Daha çok kazanmalıydı.
Ancak, düşene tekme vurulan bir sistemde yaşıyordu.
İyi biliyordu..
Bu, hatanın asla kabul edilmediği,
Büyük balığın küçük balığı yutma mücadelesiydi.
Gerektiğinde kendisi de düşenlere tekmeler vurmuştu.
Mazereti de hazırdı,
O da tökezleyecek olsa,
Ona da acımayacaklardı.
Bütün emekleri bir çırpıda yok olabilirdi.
Bu ihtimali göze alamazdı.
Sonra ona kim el uzatırdı?!.
Derdi maişet içinde,
Belirsizliklerle dolu gelecek kaygısının ızdırabıyla,
Hayatı da bir dert yumağı haline geliyordu.
Sanki servetinin artmasıyla birlikte,
Korkuları da çoğalmış gibiydi.
II.
Birkaç gün önce,
Hayatının ikinci baharına ayak basmıştı.
Kendi deyimiyle, artık sonbaharı yaşıyordu.
Sonbaharın akabinde ise kışın geldiğini elli senedir gözlemlemekteydi.
Uzaktan uzağa,
Ömrünün kışına doğru yaklaştığını hissediyordu.
Sonu ölüm olan bir kış mevsimiydi, önündeki yıllar.
Biliyordu.
Hatırladıkça, alabildiğine üşüyordu.
Titremesini hafifletir ümidiyle,
Hep daha çok kazanmayı arzu ediyordu.
Para her şeyi satın aldığına göre,
Titremesine neden engel olmasındı ki?!.
III.
Bir gün banka çıkışında,
Gençliğinden beri görmediği bir arkadaşına rast geldi.
Bir zamanlar,
Yedikleri, içtikleri ayrı gitmezdi.
Birlikte dertleşirler,
Birlikte sevinir, birlikte üzülürlerdi.
Hele, hoşlandığı kız arkadaşına
Nasıl kurlar yapması gerektiğini salık vermesi
Hâlâ aklındaydı.
O kız arkadaşıyla sonuçta evlenmişti.
Bu evliliği ona borçlu sayılırdı.
Gerçekten sıkı arkadaştılar o yıllarda.
Hayat mücadelesi yüzünden ilişkileri kesilmiş,
Tâ bu güne kadar da bir daha görüşememişlerdi.
Bu sürpriz karşılaşma ile,
Eski anıları yeniden canlanıvermişti.
Yıllar öncesini tatlı tatlı yâd ederlerken,
Bir kafeteryanın bahçesinde,
Karşılıklı oturuverdiklerini bile çok sonra fark ettiler.
Çaylarını yudumlarlarken,
Eski fakat eskimeyen dostluklarının hatırına,
İçindeki derdi maişet sıkıntısını,
Gelecek kaygısını açıverdi.
Ne de olsa tavsiyeleri tutarlı birisiydi.
Çok parası vardı ama,
Dertleri azalacağına artmıştı.
Nedendi ?
Kendisine bu konuda yardımcı olabilir miydi ?
Sordu..
Arkadaşı gülümseyerek :
“Yarın sabahtan akşama kadar evde otur,
Ve hiçbir yere hareket etme.
Hiçbir işe de kalkışma, hatta konuşma bile.
Ama yine de göreceksin rızkın sana ulaştırılacak!.
İstersen bir tecrübe et dene..
Gelecek kaygısına ve derdi maişete hiç gerek olmadığını inşallah anlayacaksın.
Rızıklanmak için minnacık bir gayret yeterlidir.
Korkma,
Bu dünya memleketine bizi gönderen Zât,
Aç ve sefil halde bırakmaz” dedi..
Şimdi bu ne demekti ?
Mücadele etmeden insan rızkını nasıl elde edebilirdi ?
Nasıl olurdu..
Arkadaşı, o bildiği eski arkadaşı gibi konuşmuyordu.
Çok farklı,
Ve bu güne kadar ihtimal vermediği şeylerden bahsediyordu.
Herhalde kendisiyle dalga geçiyordu..
Söylediklerinde ciddi olduğunu,
Bu zamana kadar ilgilenmediği,
Soyut kavramlardan bahsetmesiyle anlamaya başlamıştı.
Arkadaşı “Allah” diyordu,
“Din” diyordu.
Ne diyordu..
Kavramakta gerçekten güçlük çekiyordu.
Yoksa, o da mı dincilerden olmuştu?!.
Düşünceleri allak bullaktı..
IV.
Eve geldiğinde,
Hâlâ bu karmaşık duyguları üzerinde taşıyordu.
Nasıl olurdu.
Yoksa gerçekten dediği gibi miydi ?
Pek ihtimal vermiyordu ya..
Ya “var” dıysa..
Bu güne kadar,
Sadece gördüğüne inandığı bir yaşam tarzını seçmişti.
Hayır olamazdı..
Yatakta bir sağa, bir sola dönüyor,
Arkadaşının söyledikleri kabus gibi kulağında çınlıyordu.
“Bir tecrübe et dene..”
Ertesi gün tecrübe etmeye karar verdi.
İçindeki düşünce fırtınasının,
Nihayet biraz olsun dindiğini fark etti.
Evet, denese ne kaybederdi ki..
Sonunda uyudu,
Ama uyuduğunu fark edememişti bile..
V.
Sabah kalktığında,
Geceden kalma bir artık etki taşıyordu zihni.
Arkadaşının dediklerini uygulamaya karar verdi.
Bütün bir gün boyunca evden dışarıya çıkmayacak,
Yerinden bile oynamayacaktı.
Ha.. bir de unutmadan,
Konuşmayacaktı da..
Bakalım, rızkı ona yine de gelecek miydi?!.
Tekrar yatağa girdi ve boylu boyunca uzandı.
Eşi kalkmış, kahvaltıyı hazırlamıştı.
“Kahvaltı hazır” ikazına cevap vermedi.
Yanına gelen karısının :
“Kahvaltı yapmayacak mısın?” sorusuna,
“Hayır” anlamında kafasını salladı.
Öğleye kadar aç ve susuz bir şekilde yattı durdu.
Hani, ne gelen vardı ne de giden..
Zaten böyle bir şeyin mümkün olamayacağını biliyordu ama,
İçindeki o şüpheyi silmek için,
Akşama kadar bu tavrını sürdürmeye kararlıydı.
“Yemek hazır” uyarısına da kayıtsız kaldı.
Aslında çok da acıkmıştı.
Eşinin : “neyin var, hasta mısın?” sorusu da boşlukta dağıldı gitti.
Yine cevap vermemişti.
Kadın,
Kocasının bu durumuna bir anlam veremedi ama,
Genelde böyle tuhaflıkları olduğu için pek önemsemedi onu.
“Ben arkadaş toplantısına gidiyorum..”
Seslenen karısıydı.
Daire kapısını kapatmasıyla kendine geldi.
Artık yapayalnızdı.
Yürümüyor, konuşmuyor, kısacası hiçbir çaba sarf etmiyordu.
Bakalım rızkı yine de kendine gelecek miydi ?
İyiden iyiye acıkmaya başlamıştı.
Saatler de geçmek bilmiyordu bir türlü.
Akşam bir olsaydı da, bu anlamsız oyuna bir son verseydi artık.
Saat üç buçuk gibi kapı çaldı.
Kalkıp kapıyı açmadı.
Zil bir daha çaldı, yine hareketsiz kaldı.
Kim olduğunun merakıyla kulak kabarttı.
“Herhalde evde yoklar..” diyen sesin,
Karşı komşuları olan hanımdan geldiğini anladı.
Komşuları un helvası yapmış,
“Belki kokmuştur..” niyetiyle onlara da bir tabak getirmişti.
“Olmazsa kapıya bırakıvereyim.” dedi komşu kadın.
Yayılan kokudan un helvası getirdiği anlaşılıyordu.
Ne güzel kokuyordu.
Ah bir yiyebilseydi.
Komşu kadının :
“Üst komşunun köpeği de devamlı apartmanda dolaşıyor canım,
Bu kadar da olmaz ki.. Hoşt..” sitemlerini işittiğinde,
“Eyvah !. galiba kapıya bırakmayacak ?
Ne de güzel kokuyordu oysa..” sözleri,
Umutsuzca çıkıverdi dudaklarından.
En sonunda,
Kuvvetli bir “Öhhö, öhhö..”diyerek,
Konuşmadan varlığını duyurmayı denedi.
Komşu kadın : “ Evdeler demek..” diyerek,
Bir daha zile bastı.
Yine, “öhhö..” diyerek cevap verdi komşuya.
Komşu : “müsait değiller her halde..” diye düşünerek,
“Helva yapmıştım da” dedi,
“kapıya bırakıyorum, afiyet olsun..”
Kapıya bırakıp gitti.
Gelen vardı sonunda gelmesine ama,
Hâlâ rızık kendisine ulaşmış değildi.
VI.
Bir süre sonra,
Eşi eve geldi ve kapıdaki un helvasını görünce,
“Karşı komşu bıraktı herhalde..” diyerek,
Eşikteki helvayı içeri aldı.
Kocasının hala yattığını görünce :
“Canım, hasta mısın ?
Bak, komşu un helvası yapmış, tazecik..” dedi.
Miss.. gibi kokan un helvasını hemen yanı başında,
Eşinin ona uzattığını görünce,
Açlığın verdiği abartılı bir iştahla,
Birkaç lokmada yiyiverdi.
Açlığını biraz olsun dindirip kendine geldiğinde,
“Öhhö.. diyecek kadar bir gayret,
Maişetin temini için yeterli oluyormuş..” diyebildi usulca.
Demek rızık gerçekten gönderiliyordu !.
O halde,
Derdi maişete hiç gerek yoktu.
Karısı, bu sessiz hakikatten henüz haberdar değildi..
Peki,
Rızkı gönderen ‘Kim’ di ?.
