MED CEZİRLERİN mavi su birikintisine vurduğu anda başlar yolculuklar. Ayın gelgitlediği sahillerde. Her limanın olduğu yerde değil, her geminin demirlediği iskelelerde.
Yaşamın izi ise kumsala vuran dalgalarda gizlidir, fakat bir rüzgârın hızı bile silebilir o yazıları. Kimilerine göre yaşanılması güç olan şeylerde gizlidir hayatın anlamı, ulaşılması zor olan herşey değerlidir hayatta, oysa anlaşılması en karmaşık yazılarda saklıdır sonsuzluğun tadı. Aslında bir meraktır hayatın olgusu ve öğrenilmesi zor bir tecrübe...
Yalnızlıklarda başlar hasret çekmenin öyküsü, ayrılıklarda ise yürekten sevebilmenin hikâyesi. En sevdiğimiz çiçektir güller, oysa kendine batamayan tek çiçek değillerdir. Çölde açmayan tek çiçek değildir kardelenler, ama her kar yağan toprağa da filiz vermezlerdi. Hayatta siyaha tek zıt renk beyazdır, fakat yaşam alabildiğine renkliydi. Hiçbir zamanda toz pembe değildir, ama o tozlar yaşanabilmesi en muhtemel haykırışlardır hayata. Bir Türk kahvesi kadar sade değildir yaşadığımız günler, ama üçü birarada olan karışımlar kadar da karışık değil ve hiçbir zamanda küçük bir çay bardağında bir yudumda içilecek sıcak bir çay kadar da kolay değil...
Çözülmesi zor bir problem değildi hayat; farklı çözüm yollarının olduğu tek bir cevapta gizliydi. Hiçbir yanlışı kabul etmezdi, çünkü tek bir soruydu zaten... Doğru ya da yanlış...
Ortası olmayan ikili bir yol kavşağıydı bizim seçmediğimiz bir oyun, ama gözlerimiz bağlı değildi. Fakat üçüncü bir yol da yoktu. Tabii geri dönüşü olmayan bir yol...
Yaşanabilmesi sıradan olmayan olayları bile öylesine güzel işliyordu ki hayat, herkes bu işlemenin bir ilmeği olmuştu artık. Herşey sıradanlıktan gidiyordu, ne faili meçhuller, ne de gizli şeyler ilgimizi çekiyordu artık. Sadece o an ki verdiğimiz hayret dolu ifadelerdir. Peki ya sonrası...
Dedim ya, işte sıradan olayların içine biz de öylesine dahil oluyorduk. Yani unutuyorduk, yaşamımızı farklı kılan şeyleri ya da kılacakları...
Peki hiç unutmadığımız olaylar yok mudur hayatımızda? Bizi etkileyen hiç mi birşey yok?
Evet var, ama onlar da her daim aklmızda olmazlar. Bunların açığa çıkmasının yine bir zamanı vardır ya da mekânı. Meselâ her dışarıya çıkışta hatırlarsın hırsız giren evinin kapısını kilitlemeyi. Her daim geçtiğin caddede hatırlarsın bir yakınını kaybettiğin kazayı. Okulunun önünden geçerken hatırlarsın mezun olduğun yılı ve anılarını. Çıktığında şehrin en yüksek yerine, manzara sana yaşadığın ilkleri hatırlatmaz mı? Hayatta ilkler bizim için önemli yere sahiptir. En çok unutmadıklarımızdır bunlar. İlk dünyaya gelişimiz, her sene hatırlarız doğum günümüzü, ilkokula başladığımız zamanı, sırayla okuduğumuz okullar gelir aklımıza, çocuklarımızın ilk yürümeye başladığı zamanı ya da ilk anne ve baba deyişi. İlk kez hayatınızda önemli yere sahip olacak kişilerle tanışırsınız ve bunları hiç unutamazsınız. İlk ayrılığınızı yaşarsınız, ilk kez sevdiğinizi ve sevildiğinizi hissedersiniz, ilk kez ağladığınız zamanı, ilk kez ölümle burun buruna gelişinizi. İlk kez en çok sevdiğiniz yakınınızı kaybettiğiniz zamanı hiç ama hiç unutamazsınız, unutsanız dahi muhakkak ki bunlar size hatırlatılır. Peki hiç mi unutmayacaksınız?
Bazı şeyler vardır hayatta, ilk ve sondur. İşte hayat da budur. İlk kez ve son kez... Güneş her gün doğuyor, ama inanın ki bir gün ilk kez bizim için doğmayacak ve batmayacak...
İşte bu, sizin en önemli ilk ve sonunuz olacaktır.
