İKRİME, PEYGAMBER aleyhissalâtu vesselamın ‘zamanın Firavunu’ dediği Ebu Cehil Amr b. Hişam’ın oğluydu ve Mekke’nin fethinden sonra Allah onun kalbini İslâm’a açmıştı.
Önceki hayatında babası gibi İslâm aleyhine çalışan İkrime’nin durumu, iki açıdan ibret vericiydi. Bu hayat, bir hayatın öncesine bakarak sonrasına dair hüküm vermenin doğru olmayacağını gösterdiği gibi, babasına bakarak çocuğu hakkında hüküm vermenin de isabetsiz olacağını gösteriyordu.
Sonraki hayatını Allah yolunda ibadetle ve cihatla geçiren ve en sonunda şehit olan İkrime b. Ebu Cehil, Kur’ân’a olan sevgisiyle de sair sahabilerin kalbinde müstesna bir yer edinmişti.
Bildirildiğine göre, İkrime Kur’ân’ı okumak üzere mushafı eline aldığında öpüp alnına koyar, Kur’ân’ı açtığında ise heyecandan âdeta baygınlık geçirir ve şöyle derdi:
“Şu, Rabbimin kelamıdır. Şu, Rabbimin kelamıdır.”
Onun Kur’ân karşısında sergilediği bu edebi, İmam Gazalî şöyle yorumluyordu:
“Nasıl ki mushafın cildine ve yapraklarına ancak abdestli ve pak olan bir kimse el sürebiliyorsa, aynı şekilde mânânın bâtını da ancak kötülüklerden pak olan kalbin bâtınına açıktır. Allah’ın azameti ve büyüklüğü ile nurlanan kalbe açıktır.”
