"Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir, çünkü…"

Senai Demirci

SÖZ VERMİŞTİM. BİR GECEYİ UYKUSUZ geçirdim. Ev ödevimi yaptım.

Kendimi dekolte giyinmenin taciz sebebi olmadığına ikna etmeyi başardım.

Buyurunuz, hep birlikte ikna olalım. Hizaya girelim. Haddimizi bilelim.

Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü dil bilgisi ve gramer kuralları böyle söyler. Dekolte giyme eyleminin öznesi ile taciz etme eyleminin öznesi ayrı kişilerdir. Her özne kendi eylemine öznedir. Bir kadının dekolte giyinme eylemi, o kadını bir başkasının taciz etme eylemine niye ortak eylesin? Dekolte giyinme ve taciz etme eylemleri dramatik olarak beraber olabilir ama gramatik olarak ayrı yerlerde bulunur.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü, sınanma kuralları böyle söyler. Yusuf Kıssası böyle öğretir bize. Kur’ân, Yusuf’u[as] tahrik eden “o kadın”ın adından bile söz etmezken, Yusuf’un[as] o kadının tahriki karşısındaki duruşunu örnek gösterir. “O kadın”ın dekolte derinliğine ve tahrik şiddetine değil, tahrik ne miktarda olursa olsun Yusuf’un[as] yanında olmamızı vurgular Gömleği arkadan yırtılan Yusuf’sa, Yusuf’ça peygamberlerin izinden gidenlere, dekolte ve tahrik ne ölçüde olursa olsun, arkasını dönüp kaçmak, gözünü çevirip bakmamak düşer. Kadınlar dekolte giyinip giyinmemekle sınanır; erkekler ise dekolte giyinen kadınlar karşısındaki duruşlarıyla sınanır. “Herkes kendi işine baksın”dır. Dekolte giyinmenin varlığı, erkeğin taciz niyetini var kılmasına haklılık kazandırmaz..
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü, fizyoloji kuralları böyle söyler. Dekolte giyinmek erotik olarak erkeği uyarabilir. Ancak bu erotik uyarının taciz ve/ya tecavüze dönüşmesi erkeğin iradesine bağlıdır. Erotik uyarılma, erkeğin taciz etmeme iradesini elinden almaz ki, dekoltesiyle uyaran kadın erkeğin taciz etme fiiline ortak olsun.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü, sebep-sonuç ilişkileri böyle söyler. Taciz etme eylemi dekolteli görmekle başlamış değildir aslında; çok daha önceleri bilinçaltına yerleşmiş bir nüveden kök almıştır. “Şimdi” ortaya çıkan taciz, belki dekolteli kadının doğumundan önce hazırlanmış hazırlayıcı bir davranış altyapısına bağlıdır. Taciz, dekolteliyi gördükten sonra başlasa da “nedensel” bir ilişkiden söz edemeyiz. Çünkü sonuç sebepten önce gelmektedir.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü taciz için dekolte giyinmek “olmazsa olmaz” bir neden değildir. Her dekolteden sonra taciz gelmez. Her tacizin öncesinde de dekolte yoktur. Demek ki, dekolte ve taciz arasında, “ağaç-meyve” gibi gözlemle kesinleşmiş bir fiziksel nedensellik olmaz. Dekolte bir “sebep” değildir; kadın dekolteli olmasa da tacizcinin tacizine uğrayabilirdi. Taciz etmek isteyen, dekolte görmese de taciz eder. Taciz etmekten kaçınan, dekolte görse de taciz etmez.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü dekolte giyinmek bir tacizdir. Dekolte, kadınlığa yapılan bir tacizdir. Dekolte, kadını kişiliğini bedeni üzerinden ortaya koymaya zorlar. “Göğüs çatalın kadar varsın!”, “Kalçan kadar önemlisin!” “Eteğinden taşan beden parçalarınca gözdesin!” gibi telkinler fısıldar kadına. Kadın da itirazsız boyun eğerler. Böylece kadınlığın kendini var edişi ve ifadelendirmesi için tek yol dişiliği olur. Kafası değil kalçası kadar var olur. Kadın kafasıyla özeldir, orijinaldir ama kalçası geneldir, herkeste bulunur anonim bir şeydir. Her kadında olabilecek beden detayları üzerinden var olmak ise kadının toplumdaki varlığını anonimleştirir, kadını “herhangi”leştirir. Bu ağır ve görünmez baskı, kadınlığı bir “şey”e dönüştürür, kadının özneliğini yok eder, biricikliği eritilir, öznelliği yok sayılır. Kadın sistemli olarak aciz bırakılır, tacize uğrar.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü dekolte giyinmek tacizin ta kendisidir. Erkeklerin kadınları tacizi değil; kadınların kadınları tacizidir. Kadınlığa ait beden detayları bile isteye teşhir edilirken, farkına varmadan tüm kadın bedenlerinin kredisi harcanır. Birileri bedensel dişilik detaylarını saklarken, diğerleri aşağı yukarı aynı olan detayları meydana dökünce, diğerlerinin sakladığı inciler yağmalanır, gerçek değerini kaybeder. Erkekler dişilik detaylarını her yerde her zaman gördüğü için bu detaylara ilgilerini yitirir. Bu detaylar karşısındaki heyecanlarını kaybederler. Kadın güzelliği alıcısız kalır. Kimi kadınların kendine ait diye sakladıkları tensel değerleri kimi kadınlar yüzünden heba olur, gözden düşer. Kadınlar kadınları aciz bırakır.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü tam aksi geçerlidir. Dekolte tacizin değil, taciz dekoltenin sebebidir. Modernliğin o görünmez ve yumuşak hegemonyası, kadınları şöyle aciz bırakır. Kadına “dekolte giyinmek” bir ayrıcalık olarak sunulur, kadının “dekoltesi”ni görmezden gelmeyi de bir kibarlık olarak telkin eder. Tıpkı “Kral Çıplak” öyküsünde olduğu gibi. Kral çıplak olduğu halde kendini giyinik sanır. Kralı çıplak gören halk da kralı çıplak görürken çıplak gördüğünü söyleyemez. Çünkü kralın kendisini çıplak görmesi de, kralı çıplak görünmesi de baştan ayıp ve aptallık sayılmıştır. Kral kuraldır: Kralın elbisesinin kumaşına ancak aptallar kördür. Aptal sayılma korkusuyla kral çıplak görünmeye razı olur, halk da kralın çıplaklığını inkâra zorlanır. Nihayet biri “Kral Çıplak!” diye bağırınca, homurtular yükselir. Karşılıklı icat edilmiş şeffaf perde yırtılır. Dekolte giyinmemeyi ayıp sayan, kadına dekolte giyinmeyi bir “dini vecibe” gibi dayatan çağdaşlık, kadınları kendi iç seslerini duymakta aciz bırakır, fıtratlarının isteklerine köreltir. “Açık”ta bekletir, “açığa” alır kadınları.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü gayet açık ki, dekolte giyinme eyleminin yönü kadından erkeğe doğrudur. Taciz eyleminin yönü ise erkekten kadına doğrudur. Dekolte giyinmek, erkekten kadına doğru olabilecek bir eylemle nasıl ilişkilendirilebilir ki! Kadının belli ki erkeği etkilemek için yaptığı, erkeğin kendisinden etkilendiğinden emin olmayı hedeflediği bu eylemde, erkeğin etkilenme düzeyinin taciz eşiğinin berisinde kalması modern erkeklere öğretilmiş olmalıdır. Kadın öğrenmemişlerin de olabileceğini bilmek zorunda değildir.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü dekolte giyinmek kadını değil erkeği aciz bırakmak için tasarlanmıştır. Dekolte giyinen kadın-bilerek ya da bilmeyerek- iktidar koltuğuna oturtur kendini. Dekolte giyinmenin içinde bir meydan okuma saklıdır: “Bak, ben seni etkileyebiliyorum ama sen bana hiçbir şey yapamazsın” keyfini sürer kadın. “Bir anda gözlerinin içine girecek, hormonlarını altüst edecek kadar iktidar sahibiyim ben; senin erişemeyeceğin kadar yüceyim…” demek ister. “Saçımı sallasam ellisi” vurdumduymazlıkları, “Var mı benim gibisi…” küçümsemelerini seslendirir dekoltenin beden dili. Sonuçta taciz edilen (aciz bırakılan) kadın değil, erkektir.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü dekolte taciz sebebi değil, “iş icabı”dır. Marketing enstrümanıdır. Meraklandırıcı “teaser”dır. “İş icabı” karşılıklı oynanan bir oyunun zevki oyuncuların oyunun oyun olduğunu yeterince unutmasına bağlıdır. Film seyrederken, ışıklar tam da bu yüzden söndürülür. Bir film size film olduğunu unutturduğu ölçüde “film” olur. Oyunun oyun olduğunu hatırlatmak, filmin ortasında ışıkları yakmak gibi, oynayanları rahatsız eder. Oyunun oyuncuları çok iyi biliyorlar ki, kadın dişiliğinin çekiciliği (sesinin dayanılmaz şuhluğu, saçının tanımsız ihtişamı, dudakları ve gözlerinin büyüleyiciliği, göğüs çatalının davetkârlığı, baldırının dolgunluğu vs…) “işe yarar”. Erkekleri satın almaya ikna etmekte oldukça etkilidir. Bu yüzden araba lastiğinden banka kredisine kadar bir çok şey kadın imajı eşliğinde satılır. İşyerinin güvenilirliği ve çekiciliği kadın tebessümleri üzerinden lanse edilir. İşe alınmak için mini etek giymelerin, göğüs çatalı göstermelerin üstü kapalı şart koşulması sıktır. Öyle ki, işyeri sahibinin bu şartı söylemesine bile gerek kalmaz. İş üniformasının eteğinin yukarıdan, yakasının alttan kesilmesi, basenlerinin dar dikilmesi, mini etekten arta kalan, yakadan taşan ve daracık belden anlaşılan beden parçalarını “müşterilere göstermesi” gerektiğine ikna eder kadını. Kadın gönüllü olarak ezilir.
Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir. Çünkü “Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir” demek zorundayım. Başka türlü bir cümle kurmama izin verilmiyor. Ne kadar güçlü olursak olayım, “Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir” demediğim sürece tacize uğrayacağımı biliyorum.

Aksini söyleme konusunda acizliğimi itiraf ediyorum.

Haddimi biliyor ve buraya altını çizerek bir daha yazıyorum: Dekolte giyinmek taciz sebebi değildir.

Galileo üstadımızın izinde yürüyor, kelleyi kurtarıyorum : “Dünya dönmüyor, dünya dönmüyor, dünya dönmüyor…”

26.02.2011