BİR YAZDIM, BİR GÜZDÜM. BİR bilemedim; hangi mevsim olmalıydı adım.
Bir yazdım, bir bozdum.
Çizik çizik olan defterimi karalayıp durdum.
Sağdaki ümit ışıltıları ve soldaki fırsat dellâlını duymadım pek çok zaman.
Ben bir güldüm, bir diken.
Diken acıttı, gül mağrurlaştırdı benliğimi.
Ben hem gül, hem diken olmalıydım.
Hem güz, hem yazı tadabilmeliydim ruhumda.
Bir gülmedim ki kendime,
Bir farketmedim ki sevginin rengini.
Sol elimde tuttuğum, çizik çizik, pörsümüş defterde
Neredeyse boş sayfa kalmamıştı ve ben farkında dahi değildim.
Ve dönerken yine aynı düş ve düşüncelerle bir gün,
Bir dilekçe tutuşturuldu elime.
Yepyeni bir defter vaat ediyordu bana.
Ve huzur veriyordu görünüşü bile.
Bir dilekçe...
Tuttum ucundan ben de...
Yeni bir soluktu bu.
Yeni bir ışık.
Dünümü ve bugünümü apaydınlık eden
Bir belge...
Aldım bu bembeyaz belgeyi.
Gönlüme bastırdım.
Ve tekrar tekrar adını okudum.
Her okumamda huzur doldu içime.
Sağdaki ışıltının çevremde oluşturduğu
Işıktan daire içinde okudum.
‘Tevbe’ yazıyordu belgede.
Sadece bir kelime...
Hem öyle bir kelime ki,
Hem düne yetiyordu, hem de bugüne...
© 2021 karakalem.net, Rabia Nazik Kaya