İhtiyar adam ile ölüm

ZORLU BİR HAYATTAN VE YAŞLILIKTAN iki büklüm olmuş ihtiyar bir oduncu, bir gün gene ormanda odun topluyordu. Bir ara o kadar yoruldu ve öylesine bir ümitsizliğe düştü ki, kendi kendine:

“Bu hayata artık daha fazla tahammül edemeyeceğim,” diye söylendi. “Bari ölüm gelip beni bu işkenceden kurtarsa!...”

Adam daha sözünü yeni bitirmişti ki, ölüm meleği karşısına dikiliverdi:

“Dileğin nedir, ey insan!” dedi melek. “Bana seslendiğini duydum...”

Beti benzi atan oduncu, neden sonra kendini toparlayabildi. Titrek dudaklarla:

“Şeyy” dedi, “odunları sırtıma kaldıramadım da, acaba şu odun ığınını omuzuma koymak lütfunda bulunur muydun?”