KÂBE’YE GELDİĞİNDE ilk kıldığı namaz sabah namazıydı, ayrılırken kıldığı namaz da sabah namazı. Son tavafını yaptı, otele gidip eşyalarını hazırladı, öğleye doğru Mekke’den ayrıldılar. Yollar Medine’ye gösteriyordu.
Medine ki hicret edilen yer, Medine ki muhaciri kucaklayan ensar, Medine ki kurulacak bir medeniyetin çekirdek şehri.
Resul- i Ekrem (A.S.M), Ebu Bekir Sıddık (R.A.) ile bu mesafeyi yaklaşık 12 günde katetmişti. Hz. Ali (R.A) yayan ve yalnız hicret etmişti. Ayakları da yara içinde kalmıştı. Rehber-i Ekmel’e (A.S.M.) Kuba’da yetiştiğinde Dua-ı Nebeviye’ye mazhar olmuştu da öyle iyileşmişti ayakları.
Bizse klimalı otobüste, tek yönlü üç şeritli yolda, yanımızda su, yiyecek, olduğu halde 6 saatte Medine’ye varıyoruz. Arkamızda düşman korkusu olmadan, yakalanma işkence görme endişesi taşımadan
Mekke fethedildiğinde hicret fiilen bitti, niyeten var artık.
Recmedilmiş şeytan sağımızdan, solumuzdan, önümüzden, arkamızdan vazgeçmez ve terk etmez şekilde vesvese oklarını attığı sürecek hicret harekâtı, cihat aşkıyla sürecek. Nefis sinsisi ile yaptığı gizli anlaşma gereği iman şehri kalp Mekke’sini içerden yıkmaya çalışmasından geri dönmeyeceğine göre, hicret de bitmeyecek.
Cihat ruhuyla ensar düşüncesi ve hissiyatına hicret etmeli değil miyiz? İçimizin bir yanı müşriklerin kontrolündeki Mekke, diğer yanı imanı tavırlara kucak açmış, sekine ile saran Medine. Bitmeyen yolculuk, sönmeyen cihat, son bulmayan hicret...
Cihat ruhu taşıyanlar hicret edebilir. Önemli bir savaş dönüşü küçük cihattan büyük cihada gidiyoruz diyen Resul-ü Ekrem (A.S.M.) nasıl bir cihada çağırıyor bizlere? Bunu içselleştirsek hicret hakikatini idrak eder, klimalı otobüsler de bile hicretin gölgesini hissedebiliriz.
