YİNE ONLARCA insanın her sabah müthiş bir istikrarla oluşturduğu, vazgeçecekleri gibi de durmayan topuk senfonisi. Ve sopasıyla merdivenlerin basamaklarına vurup kendini güven altında hissetmek isteyerek yolunu bulmaya çalışan bir âmâ…
“İmgelerin bombardımanı”
Sevmiştim bu iki kelimeyi sosyolojiye giriş dersinde. Bir şeyleri iyi anlatıyor.
Topuk sesleri… Sadece kâğıt para girişi yapınız… Sigaranın daha az önce yere atıldığını hissettiren bas bas bağıran kokular… Ve seri bir şekilde insanların üzerime hücum etmesi. Sıyrılıp da kendime bir yürüme yolu oluşturabildiysem ne âla.
Yine o iki kelimeyi sevdiğim derste hocam, yaklaşık kırk kişinin bulunduğu sınıfa “kentli olmak nedir?” diye sormuştu. Susmuştum o esnada. Bence “kentli olmak, sürekli bir yerlere geç kalmaktır!”
Kapı açıldı ve ben yirmili yaşlarda bir kızın yanına oturdum. Çantamı açıp da bugün yanıma aldığım(herhangi bir kitabı) okuyacak vaziyette değildim. Zira kollarımı rahat hareket ettiremeyecek kadar sıkışık oturuyorduk. Bir an aklıma “keşke mp3’ü ablamda bırakmasaydım” düşüncesi geldiyse de gelmesiyle gitmesi bir oldu; yanımda oturan o kız, elinde bir karikatür dergisi, kulağında benim de çok net duyduğum, şarkıya bire bir eşlik edebilme olanağı sağlayan yükseklikte bir sesle müzik çalar. Hani benim ablamda bıraktığımdan. Şu kulaklığın işlevini bir türlü çözemedim ben. Benim bildiğim; kulağa takılır ki kulak duysun diye. Yanımdaki dört koltuğun da eşlik edebileceği seviyede kulaklığı, bu arkadaş nereye taktı böyle? Anladık özgürüz, özgürsünüz. Peki, neden bana da müzik ziyafeti(!) verdiği için arkadaşa minnettar değilim?
Bence bilmem kaç desibel sesin esareti altında olmak özgürlük değil…
Kollarımı oynatamamaktan muzdarip oldum sonrasında, çünkü kulaklarımı kapatamıyordum.
Gözlerim yeri kemirirken, hayal dünyamda bulutlar güneşle oynaşırken ve ben varacağımız son istasyonu düşünürken gerçek hayattan bir ses, nihayet müziği bastırdı:
Gelecek istasyon Şişli Mecidiyeköy- Next station Şişli Mecidiyeköy!
