Yeniden başlarken...

SANIRIM, BİR özür ve bir arz-ı hal ile başlamam gerekiyor...

Kitaplarım bir liste halinde alt alta sıralandığında veya meselâ websitemizin yazarlar kısmında ismim tıklanıp yazıların listesine bakıldığında, çokları, benim çok kolay yazan biri olduğumu sanıyorlar; ama işte görüldüğü gibi, gerçek bu değil.

Yazmakla hemhal olduğum yılların sayısı çeyrek yüzyılı geçmiş olsa bile, zor yazan, yazmakta ziyadesiyle zorlanan biriyim ben. Her hal ve şartta yazmak, benim yazı defterimde yazılı maddelerden biri değil. Bilakis, yazmanın haline ve şartına dair önce kısıtlamalar var ki iç dünyamda, aklıma, kalemime, kağıdıma aktarılmış onca yazı notunun varlığına rağmen bu kısıtlamalar yüzünden değil günlerce, aylarca bir yazı yazamadığım bile oluyor. Ve kimi zaman, yazdığım halde yayınlamadığım...

Aylardır birkaç yazı yazabildim o yüzden. O aylar içinde zihnimde kaç site yazısı, kaç dergi sayısı, kaç kitap dolaştı durdu; ama zihinden kalbe, kalbden tuşlara akabilen, topu topu o birkaç yazı...

Bu yüzden özür borçluyum size. Aylarca, şu sitenin ana sayfasını açtığınızda, yenilenmemiş yazılarla karşınızda olduğum için. Özür borçluyum; ve mazeretimi beyan ediyorum: Yazmayı çok değerli bir eylem biliyorum; Fudayl b. İyaz’ın “Sözünü amelinden bil!” uyarısını takip ettiğimde, yazdıklarımızın da ‘yaptıklarımız’ arasında yer aldığı gerçeğine binaen, hele ki yazdıklarımızla doğruyu bire yüz, bire bin çoğaltma imkânıyla beraber yanlışı da bire yüz, bire bin çoğaltma riskinin varlığına binaen, halet-i ruhiyemden emin olmadığım, doğru bile yazsam yanlış bir duygulanımla yazacağım endişesini taşıdığım zamanlarda yazmamayı, yahut sadece kendime yazmayı tercih ediyorum.

Şimdilik bu kadar...

Yarın taze bir yazıyla görüşmek üzere...