YÜZÜNÜ SAKLAYARAK yürüyen birini gördüm bugün..
Yanından geçtiğimde yüzünü hiç kaldırmayan..
Hiç bakmayan cesurca karşıya, hiç kendisi gibi olamayan..
İçinde bir şeyler aradığı çöpleri karıştırırken, mahcupluğundan, utandığından..
Yokluk, utanç olmuştu dillerde,
Yoksul, hep mahcup olmuştu bir yerlerde..Hiç dimdik yürümemiş, hiç cesurca karşıya bakmamış, bakamamıştı..
Ay ise, bugün hiç saklanmaksızın gökteydi..Bir remiz gibi, apaydınlık bir yüz gibi, nurlar içinden bir nur olarak parlıyordu..
Gönlü mahcup, ama alnı ak, haram yememiş, az ile kanaat etmiş saklı yüzlere ap ak parlıyordu bu kış gününde, bu karanlık gecede..
Yokluk utanç, varlık gurur kaynağı olmuştu bugünlerde..,
Aslında başı dik, kendinden emin kimseler değil de,
Mütevazi, yeri incitmemek istercesine yürüyen, göğün haşmetine gözlerini kısarak ve hayranlıkla bakan saklı yüzler daha aydınlıktı belki kim bilir..
Kim bilir, bugün kim aya bakarak sakladı yüzünü,
ve yüzünü saklamayan kaç kişi görmedi bile onun aydınlığını...
Bugün, yüzümü hiç saklamadığımı fark ettim..
Bugün, birilerinin yanından geçerken saklanmak zorunda hissetmediğimi..
Bugün, ne çok nimete sahip olduğumu bildim bir defa daha..
Ve bunca lutfa rağmen ne kadar rahat bastığını ayaklarımın yere...Ne kadar fütursuz baktığını gözlerimin şu göklere...
Hepsi benimmişcesine rahat olduğumu,
Hiç gitmeyeceklermiş gibi kanıksadığımı,
Tüm bunların Sahibi'ne ait, bizlerin ise misafir olduğunu..
Bir defa daha bildim..
Keşke saklasaydım yüzümü..
Keşke saklasam yüzümü..
Saklı yüzlerin gözlerindeki nem gibi bir nem
Hatırlatsa misafirliğimi yeryüzünde..
Keşke dünyaya kurmaya çalıştığımız kaç yıllık saltanatlara uğraştığımız gibi,
Esas dünyamıza hazırlanabilmiş olsak..
Hiçbir şeyi olmayan o garipler gibi mahcup olsak biraz..
Biz de biraz yapmadıklarımız, etmediklerimiz adına,
Unuttuğumuz şükürler, unuttuğumuz besmeleler,
Es geçtiğimiz güzellikler adına...
Mahcup olsak biraz..
Yoksulluğumuzu hissetsek de,
Görünmeyen yüzümüz adına,
Saklı yüzler olsak....
