BİR FANUSUN içinde gibiyim, fanusun camdan duvarlarına dokunuyorum, dışına, ötesine ulaşabilmek için. Cam duvar içeriden boyalı, dışarıyı göstermiyor, ama dışarısı olduğunu biliyorum. Bir yolu olmalı dışarıya çıkmanın, en azından dışarıyı görmenin, seyretmenin bir yolu olmalı diye düşünüyorum.
Seziyorum, hissediyorum; herşey bu fanusden ibaret değil, olmamalı. Yoksa fanus ve içindekiler tamamen anlamsızlaşacak. İçerisi varsa, dışarısı da vardır diyorum. Hep burada kalmaktan, hiç bu duvarları aşamamaktan korkuyorum. Ürperiyorum, ya hiç çıkamazsam, burada bitirirsem ömrümü!
Bir sihirli söze mi ihtiyacım var? Nedir beni bu esaretten, hep bu dışarıyı gizleyen duvarları sıvazlamaktan kurtaracak? Var mı bir bir noktası bu duvarın, bir açığı, bir deliği arkaya geçit veren? Yoksa her noktasından bir geçit var da ben mi göremiyorum?
Dışarısının içerisine nispetle çok farklı olduğunu hissediyorum. Bir kurtuluş gibi geliyor dışarısı, bir özgürlük. Kelebeğe kozasının dışı ne ise o. Çıksam uçacağım, bütün varlıklarla barışacağım gibi geliyor.
Bir melodi, bir ses ötelerden, duvarın arkasından duyar gibi oluyorum. Annemin duası gibi saf, ninni gibi içten, ezan gibi asil ve muştulu bir ses geliyor, ve kesiliyor. Sürekli duyabilsem diye kulaklarımı dayıyorum, başımı bastırıyorum.
Ümitsizleniyorum, yere çömeliyorum, bir nasip meselesi diyorum. Mahrum olmaktan korkuyorum. Ümitleniyorum, kalkıyorum, emekliyorum. Eğer varsa dışarısı, vardır bir yolu diyorum. Arasam diyorum, istesem O’ndan, istesem binlerce, milyonlarca yoldan birini bana nasip et diye.
Rabbim bana etrafımda çevrili duvarları aşmayı nasip et, bir yol ver. Beni bu fanusten çıkartan bir sebep, bir vesile... Bitmeden nefeslerim, tükenmeden saniyelerim.
Yokluk ise, bütün bütün bir kayıp ise uzak kalmak ötelerden, “Sen”i tanıyamamaksa, kaynar sularda yanmak ise kozanın içinde kalmak gibi... Bir yol ver yâ Rabbi! Bir yol, dışarıya doğru kanat çırptıran bir yol, bir çıkış ver. Sonsuz bir esaret, sonsuz bir kaybedişten koru.
Âmîn
