Pınar misal

BİR PINAR düşünün. Kaynağından coşkuyla ayrılıp uzak diyarlara yolcu olan. Yolculuğunda vefasını azık diye hayaline ekleyen, suyunun ulaştığı her mekânda kaynağını hatırlatan. Çakıl taneleri ellerini kanatsa da yılmadan ilerleyen. Ciğerine saplanan dal kırıklarını tebessümüyle karşılayan. Hiçbir beklentisi olmadan seline kapılan her misafiri ücret almaksızın diledikleri yere bırakan. Akarken diyarlar boyu, her daim heyecan taşıyan. Heyecanla toprağı çatlatıp, coşkusuyla iklimi şenlendiren akarsulara yârenlik eden. Onlara suyundan su katan ve şifasını paylaşan bir pınar düşünün.

Bir pınar düşünün, akıp giderken kendi halinde. Tenine dokunan bir sonbahar yaprağıyla neşelenen ve kirlilikler üzerine balçık misali çöreklendiğinde kahrolmayan. Gayesini unutmadan yoluna devam eden. Hatta kötülükler hâkimken sularına, onlara da tahammül etmesini bilen. Sabreden. Yolundan ve vefasından şaşmadan ilerleyen.

Giderken unutmayan kaynağından aldığı öğüdü. Öyle bir öğüt ki, yolunda kime rastlasa böyle müşfik olmasını sağlayan. Öyle bir talimat ki bu kaynağın çağrısı; içindeki ışığı muhafaza edip, berraklığına feyiz katan. Çınlar her daim bu ses pınarın kulaklarında 'sev,' 'sev,' 'sev.'

Yüreğine nakşettiği bu emir üzere her zerreyi seven bir pınar düşünün. Geçtiği köylerden birinde rastladığı türkü nağmesini de, zikreden zerreleri dinleyen dervişin değneğinin değmesiyle göğsünde büyüttüğü hâreleri de seven. Seven, rahmet dolu yağmur tanelerinin suyuna su katan serinliğini ve yine seven zulmet taşıyan her türlü zehri. "Kahrın da hoş, lutfun da hoş" diyebilen belki... Düşündüğünüz bu pınar siz olun. Geçtiği yollar bu fani meydan olan dünya oluversin. Su olun. Saf, berrak ve katkısız bir kalp taşıyan. Varsın zehirler kemirsin sinenizi, varsın umudunuz sendelesin kayalıklara çarpan sel misali. Ama siz sevin yeter ki yaratılan her zerreyi. Sevin kaynağınız olan Yaratanınızın emri üzere. Sevin insanları ve nihayet kâinatı. Sevin Yunus misali yaratılanı Yaratandan ötürü...