ÖYLE KENDİNİ BİLMEZ bir haldeydi ki..
‘Sen bir insanın içinden çıktın..’ deseler,
İnanmayacaktı..
Sorsalar ki: ‘Şu koca ağaç nasıl olmuştur?”
‘Minnacık bir tohumdan..’ diyemez haldeydi.
Mayası çok farklıydı.
Diğer canlılar gibi değildi.
Kolay kanıp zor inanıyordu.
Sınamaya karar verdi..
*
Önce, dağları kendine mesken edinen çam ağaçlarına baktı.
Sert kayaların içinde boy veriyorlardı.
Ağacın köklerini inceledi.
Öyle yumuşaktı ki..
Parmaklarının arasında çıt – çıt kırılıyordu.
Sonra, baltayı taşa vurmayı denedi.
Çarpmayla birlikte baltanın sapı elinde kaldı.
Kaya baltadan sert çıkmıştı.
Demire yol vermiyordu.
Ağacın kökleriyse yumuşacıktı.
Pek nazenindi..
Su gibi akıp yayılıyordu sert kayanın içinde.
Ağacın köklerine izin vardı..
Tüm bu mahlûklar bir şey anlatıyor gibiydiler.
Fakat dillerini bilmiyordu..
*
Derken, çam ağacının tohumları dikkatini çekti.
Kaç taneydiler acaba?
Saymaya karar verdi.
On, yüz, bin…
O kadar çoktu ki pes edip vazgeçti.
Her bir ağaçta binlerce ağaç oluşuyordu.
Sanki gizli bir el onları işliyordu.
Tekrar şu koca ağacın,
Minnacık bir programın (tohumun) ürünü olduğuna takıldı aklı.
O an bir gel – git hâli yaşadı.
Bunu bir yerlerden hatırlıyor gibiydi..
Ama nerden?.
