BİR ZAMANLAR, başkalarının sırtından geçinmeye meraklı bir adam vardı. Adam, kendi tarlasını ekip biçmeye üşendiğinden, komşu tarlaların hasadından azar azar çalmaya karar verdi ve:
“Hepsinden azar azar çalacağımdan, kimse olanın bitenin farkına varmaz” diye düşündü.
Yaramaz adam, planını uygulamak için, geceleri gökyüzünde ayın görülmez olduğu günleri bekledi ve o gün gelip çattığında, kızını geceleyin gelip gözcü olması için tembihledi.
Gece olunca, baba ve kız, yola çıktılar. Tarlalara geldiklerinde, baba ekinlerin arasına daldı ve dalarken, kızına o çuvalları doldururken biri görecek olursa sessizce haber vermesini istedi.
Adam, tarlanın bir kenarından hasadı devşirmeye başlayacaktı ki, kızının sesini işitti:
“Baba, biri seni görüyor.”
Adam telaşla çuvalı kapıp kızının olduğu yere geldi ve bir müddet yürüyüp başka bir tarlaya girmeye karar verdi. Kızını bir kez daha tembihledi.
Biraz sonra, yine tam hasadı devşirecekken, kızının sesini duydu:
“Baba, seni gören biri var.”
Adam telaşla çıktı tarladan. Biraz sonra, üçüncü tarlayı gözüne kestirdi. Gelin görün ki, tam tarladan hasadı devşirecekken, yine kızının:
“Baba, seni gören biri var” sesini duydu.
Dördüncü tarla, beşinci tarla derken, adam girdiği hiçbir tarladan birşey devşirememişti. Planını yürürlüğe koyamamanın sıkıntısıyla, kızına:
“Kızım” dedi, “sen her seferinde bana seslendin ama, ben ortalıkta hiçbir karaltı göremedim” dedi.
“Karaltı göremediğin doğru baba!” dedi kız. “Ama seni gören biri hep vardı. Allah bizi görüyor.”
(Amerikan halk hikâyesi)
© 2021 karakalem.net, İsmail Örgen
